وبلاگ - در ستایش تمامیت
خانواده‌ی عزیزم
یکی از ناب‌ترین واژه‌ها و مفاهیمی که در زندگی بسیار نظرم را جلب کرده و وقت زیادی برای مطالعه و فهم آن گذاشته‌ام، مفهوم «تمامیت» است. در تئوری خوانده‌ایم که تمامیت به معنای یگانگیِ فکر و هدف است؛ یعنی برآیند رفتاریِ انسان در راستای هدف خود، یا نوعی تعهد اخلاقی صحیح در عملکرد و رفتار. در واقع، تمامیت نقطه‌ای قابل‌اتکا برای دیگرانی است که در کنار ما وجود دارند، زندگی می‌کنند، کار و تلاش می‌کنند و جریان دارند.
جایگاه تمامیت در اصول حرفه‌ای، ریشه در «کلام» ما دارد. کلام ما به‌مانند پایه‌های یک صندلی است. همان‌طور که یک صندلی برای کاربردِ درستش به «تمام پایه‌هایش» نیاز دارد و بدون حتی یکی از آن‌ها دیگر نمی‌توان نام صندلی بر آن نهاد، اهداف ما نیز برای «رسیدن»، به برآورده شدن آثار کلام ما می‌نگرند. اگر انتظار داریم که به اهدافی که در نظر داریم نزدیک شویم، نباید اجازه دهیم حتی یکی از پایه‌های این صندلی ناقص بماند. بی‌تردید، هر اقدام، آرزو یا عملی که به مرتبه‌ی کلام ما رسیده است، در حکم یکی از این پایه‌هاست.
در روزگار کنونی و در زمان نگارش این متن، کشور ما دستخوش مسائل و مشکلات بسیاری است و همه می‌دانیم که بخش عمده‌ی این مشکلات به تحریم و آثار اجتماعی و اقتصادی آن برمی‌گردد. ناگفته پیداست که اخیراً و در جریان جنگ ۱۲ روزه، شرایطی بسیار سخت و طاقت‌فرسا برای کسب‌وکارها و مدیران آن‌ها ایجاد شد. عدم قطعیت بالا، کمبود نقدینگی، تصمیم‌گیری‌های دشوار و مشکلات اقتصادی، سازمان‌های بزرگ را با چالش‌های فراوانی روبه‌رو کرده و بسیاری را در اجرای تعهداتشان و در نتیجه گردش مالی مطلوب، دچار تردید نموده است. در این وضعیت، شاید یکی از تاثیرپذیرترین نقاط، وضعیت اقتصادی کارکنان آن مجموعه باشد. دیده و شنیده‌ایم که تأخیر در پرداخت‌ها، حذف مزایای سازمانی، توقف ساختارهای انگیزشی و ارتقا و در نهایت تعدیل نیرو، چگونه وضعیت معیشت بسیاری از هم‌وطنانمان را به چالشی بزرگ بدل کرده است.
اما آنچه خانواده‌ی بزرگ رایزکو را در جایگاهی متمایز قرار می‌دهد، همین تفاوت‌های اثرگذار است. نگاه ما در رایزکو بر حفظ «تمامیت» آنچه به کلام تبدیل شده، متمرکز است. ما کوشیده‌ایم تنها بر آثار اقتصادی فعالیتمان متمرکز نباشیم، بلکه برای نگه‌داشتن پایه‌های دیگرِ این مفهوم نیز تلاش کنیم. به همین دلیل است که در همین دوره‌ی زمانی و در همین شرایط سخت، ما نسبت به هیچ‌کدام از تعهداتمان بی‌تفاوت نبوده‌ایم. مرور وقایع دو ماه گذشته، سندی بر این مدعاست. پرداخت‌های به‌موقع، چه در بحث حقوق و چه سایر مزایای سازمانی، حمایت‌های معنوی و برنامه‌ریزی در جهت ادامه یافتن فعالیت‌های سازمان، از مهم‌ترین و البته پرچالش‌ترین اقداماتی بوده که بی‌وقفه برای تحقق آن‌ها تلاش کرده‌ایم. شخصاً رنج زیادی را در این راه متحمل شده‌ام اما هرگز متوقف نشده و نخواهم شد، زیرا باور دارم که فردبه‌فرد اعضای خانواده‌ی بزرگ رایزکو نیز به تمامیت خود اندیشیده و همین رنج را در جای دیگری به جان خریده‌اند.
و اما کلام آخر… چند شب پیش، به دلیل حجم کار زیاد، تا نیمه‌شب در دفترم مشغول کار بودم. در میان کارتابل‌ها و نامه‌هایی که رسیده بود، یک یادداشت کوچک از پدر معنوی سازمان، جناب آقای دکتر صمدی، توجهم را جلب کرد. یادداشتی که تنها یک سؤال در آن بود: «عقب‌افتادگی این شش ماه و برنامه‌ی سرمایه‌گذاری و توسعه جهت جبران؟!!». این یادداشت را بارها و بارها خواندم، لبخندی زدم و در دفتر برنامه‌های جدیدم نوشتم: «تمامیت».
با تمام وجود
عضوی از خانواده رایزکو
احمدرضا صمدی